پس از آفرینش آدم
خدا گفت به او: نازنینم آدم،
با تو رازی دارم ، اندکی پیشتر آی.
آدم آرام و نجیب آمد پیش
زیر چشمی به خدا می نگریست
محو لبخند غم آلود خدا
دلش انگار گریست.
"نازنینم آدم ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید )
یاد من باش که بس تنهایم"

فــقــط " مـــــــن " نــیــســتــم !

تــو بــه همـــــــــه میگویی " دوســــــتــت دارم " !

بــا " گِــــــــل " هــم بــســتـــه نــمــی شــود . . .

دهـانــی کــه " هــــــرزه " اســت!!!!

توی یه موزه معروف سنگ های مرمر کف پوش شده بود , مجسمه بسیار زیبای مرمرینی به نمایش گذاشته شده بودند که مردم از راه های دور و نزدیک واسه دیدنش به اونجا می اومدن .
و کسی نبود که اونو ببینه و لب به تحسین باز نکنه !
یه شب سنگ مرمری که کف پوش اون سالن بود ؛ با مجسمه شروع به حرف زدن کرد و گفت :
" این ؛ منصفانه نیست !چرا همه پا روی من می ذارن تا تو رو تحسین کنن ؟!مگه یادت نیست ؟!ما هر دومون توی یه معدن بودیم , مگه نه ؟این عادلانه نیست !من خیلی شاکیم ! "
مجسمه لبخندی زد و آروم گفت :

 یڪ سرے اَز حَرف ـهآ رآ نِـمے توآטּ فَرآموش ڪَرב !

بـہ هیچ نَحوے..

گاه گاهے בَر ذِهـטּ مرور مے شونـב

 امّا هَر بآر  تمآمــ وجوב اِنسآטּ را پُر مے ڪُنـב...

 از / نـِفرَت / !

چیز بـבے اَست

اما بہ آבم یآב آور مے شوב..

بَعضے چیز ـها فرآموش نَشدنے انـב !!

بـا هیچـ مـَزه اے عـَ وَضـ نمـے کـ ُ نمـ 


نمکـ ِ چهـره اَتـ را 


امـا مـُتـ ِـعـَجـبمـ از شیـــریـنــــی لَبـانـتـ دَر ایـטּ نمکـ زار ...